"Piaskowa Góra" Joanny Bator

---

Z ciekawością sięgałam po książkę Joanny Bator pt. "Piaskowa Góra". Zachwyciłam się jej "Japońskim wachlarzem" i "Rekinem z parku Yojogi" wspaniałymi relacjami zetknięcia się

z japońską kulturą.  Joanna Bator jest pisarką uhonorowaną wieloma nagrodami. Za powieść "Ciemno, prawie noc"  w 2013 roku otrzymała nagrodę Literackiej "Nike", natomiast "Piaskowa Góra", druga powieść, przyniosła jej  literacki rozgłos. 

Gdybym pokusiła się o jednozdaniową recenzję, nazwałabym tę książkę "przykrą." 

"Piaskowa Góra" to czarny obraz życia w czasach PRL- u. Oś fabularną powieści stanowią losy trzech pokoleń kobiet, mieszkanek Wałbrzycha: urodzonej przed wojną Zofii, jej córki Jadwigi oraz wnuczki Dominiki.

Bohaterowie powieści żyją w świecie pozbawionym wartości - duchowej pustce. Ich egzystencja zdominowane jest przez trud zaspokajania podstawowych potrzeb.  Tęsknoty  ograniczają się do zdobywania, niedostępnych w czasach PRL, dóbr materialnych a jedynym marzeniem emigracja do świata łatwej konsumpcji. Praktyki religijne mają wymiar parodii.  Świat przedstawiony powieści często kreowany jest na granicy groteski. Wydaje się, że  jedyną wartością jaka może w takiej rzeczywistości   ocalać, jest miłość, ale ona w powieści Joanny Bator ma wymiar tragiczny .

Wizja ta jest, muszę przyznać,  dość jednostronna i z całą pewnością uproszczona, ale nie  pozbawiona siły artystycznego wyrazu.

I gdybyście  kiedyś poczuli zmęczenie czarodziejami, wampirami,  losami agentów FBI i  seryjnych morderców, mimo wszystko, polecam lekturę  książki Joanny Bator, z której możecie  zaczerpnąć wiedzy jak żyło i dorastało się w czasach PRL. Choć to, uprzedzam, lektura dla dojrzałych
i wyrobionych czytelników. Zawsze zdarzyć się  może, że podróż do świata młodości Waszych dziadków będzie początkiem  odkrywania  polskiej literatury współczesnej.