Sukces naszej blogerki

Wśród uczniów naszej szkoły mamy nie tylko talenty w dziedzinie nauk ścisłych. Być może szkolne korytarze przemierzają przyszli pisarze. Z pewnością tak!

Laureatką konkursu literackiego ”Świąteczne zda(e)rzenie” zorganizowanego przez Miejską  Bibliotekę Publiczną w Dąbrowie Górniczej została nasza blogerka Maja Swoboda , która zajęła pierwsze miejsce w kategorii 16+. Maja pokonała wielu konkurentów – na konkurs nadesłano 99 prac z całej Polski. Serdecznie gratulujemy!
Nagrodzone opowiadanie "Święta na sznurkach" :

Święta na sznurkach

Pośród wszechobecnej atmosfery ekscytacji panującej w tę Wigilię, tylko książki spały spokojnie. Pozostali przechodzili bowiem zaawansowane stadium przedświątecznej gorączki
i szczerze wątpię, by istniało na to lekarstwo. Wszystko powinno przecież zostać dopięte na ostatni guzik, by ten szczególny dzień pozostawał w pamięci przynajmniej do przyszłego roku.

O stworzenie magicznego nastroju szczególnie dbali pracownicy miejskiego Domu Kultury, którzy, chcąc pomóc zabieganym w tym dniu rodzicom, zorganizowali świetlicę dla dzieci. Jeden
z bibliotekarzy upodobnij się do świętego Mikołaja, w czym starannie zapuszczana, długa broda tylko mu pomogła. W sali obok odbywały się zajęcia plastyczne, gdzie dzieci zaopatrzone w farbki, kredki i masę papieru kolorowego tworzyły najróżniejsze laurki dla swoich bliskich. Jednak nic nie wzbudzało takich emocji, jak najprawdziwszy w świecie teatrzyk kukiełkowy. Jego właściciel, młodzieniec imieniem Antoni, otrzymawszy propozycję występu, migiem przywdział swój prochowiec do zadań specjalnych, odjechał swoim wozem i w ciągu godziny znalazł się w Domu Kultury.

Babcia Tadzia skorzystała z tego faktu i zostawiła tam marudną wnuczkę, by samemu móc zająć się krążeniem po mieście i odhaczaniu kolejnych punktów z listy „do zrobienia”. Ania, mimo początkowych protestów, na wieść o przedstawieniu uśmiechnęła się szeroko. Naciągnęła na siebie szybko swój sweterek
w jodełkę, a po chwili siedziała razem z innymi dziećmi naprzeciwko lalkarza i jego aktorów.

Kiedy Antoni pociągał za ich niewidzialne sznureczki, niektóre kukiełki płynęły
w powietrzu z gracją obcą niejednemu człowiekowi. Inne zaś stąpały ciężko po podłodze, niezgrabnie stawiając ogromne kroki. Część kulała i nietrudno było wyczytać z ich zachowania zmęczenie. Innymi słowy każda marionetka zdawała się żyć własnym życiem. Dzieci obserwowały to zjawisko z zachwytem nie mniejszym od tego, który okazywał Antoni przyglądający się ich reakcjom. W pewnym momencie na scenie pojawiła się drobniutka dziewczynka, mająca przeźroczyste skrzydełka, ubrana w jasną sukieneczkę. Jako jedyna ze wszystkich lalek wydawała się martwa, w jej oczach widzowie dostrzegli brokat oraz liczne turkusowe przebłyski. Ruszała się sztywno, nienaturalnie i właściwie nie dało się w niej ujrzeć niczego, co nie wyglądałoby sztucznie.

Ta wróżka to ja, pomyślała Ania, niemal od razu zdając sobie sprawę z bezsensowności tej myśli. Ona tylko mnie przypomina, poprawiła się po chwili.

Chwilę później do wróżki dołączył także puchaty elfik, równie niepasujący do pozostałych kukiełek jak ona. Kolejne dziecko dostrzegło w laleczce samego siebie. Mały chłopczyk, którego imienia nie udało mi się zapamiętać, wpatrywał się w nią jak zaczarowany.

Po przedstawieniu podszedł do Antoniego, by spytać o lalkę. Był co prawda nieco zmęczony, ale wiedział, że potem może już nie mieć okazji. Gdzieś z tyłu głowy świtała mu myśl, że wkrótce przyjdzie po niego mama. Spojrzał raz jeszcze w stronę marionetek i… niepomny tego, ziewnął tylko.

- Witaj chłopczyku – powiedział Antoni, a w oczach tańczyły mu wesołe iskierki. Naprawdę uwielbiał, gdy urocze elfiki przychodziły do niego, by pochwalić przedstawienie. – Czy mogę ci w czymś pomóc?

- Chciałbym zapytać pana o jedną lalkę – odparł, jednocześnie pocierając klejące się oczy. Lalkarz odciągnął go nieco na bok i zaczął odpowiadać.

Po zajęciach plastycznych bardzo podobne pytanie usłyszał od Ani. Równie szczęśliwy odpowiedział i napomknął o jej rówieśniku.

- Widziałem jego spojrzenie – szepnął – Chciał mnie poprosić o tę lalkę, ale się wstydził. Jednak dostrzegłem to w jego oczach! Wpadł jak śliwka w świąteczny kompot! – zachichotał tajemniczo pod koniec rozmowy.

Tak się jakoś złożyło, że oboje dzieci potem zaginęło. Rozpaczliwe poszukiwania rozpoczęto niemal od razu i tylko bombki wisiały niewzruszone, obserwując to w milczeniu.

W międzyczasie lalkarz dyskretnie opuścił miasto. Czy ktoś zauważył jego zniknięcie? Tego nie wiem, lecz pierwszego dnia świąt wystawiał sztukę w zupełnie innym miejscu. Dla odmiany nie mógł zatrzymać się w żadnym budynku, więc jego trupa zmuszona została do grania na dworze.

Po występie zagadnęła go starsza pani, której zdawało się, iż malutka bibliotekarka jest do niej niezmiernie podobna.

- Naprawdę pani tak sądzi? – Antoni zerknął na wspomnianą kukiełkę, jakby doznając nagłego olśnienia. – A wie pani… to nawet może być prawda. Jednak jest tu trochę zimno. Czy mogę zaproponować, że porozmawiamy o tym w moim wozie, przy kubku gorącej czekolady?

Doprawdy, Antoni czasem potrafił wykrzesać z siebie odpowiednią ilość uroku osobistego, by bez problemu zdobyć szturmem serca ludzi – w tym niemłode już serca starszawych pań.

Siedzieli zatem w ten przyjemny, świąteczny poranek rozmawiając jak starzy przyjaciele. Antoni śmiał się wesoło, a z czasem nabierał przekonania, że właśnie taka osoba przydałaby mu się do towarzystwa. Starsza pani nawet nie zauważyła, kiedy wokół jej dłoni zaczęły pojawiać się niewidoczne sznureczki, a świat wokół stał się taki większy… i większy…

Antoni posadził swoją bibliotekarkę przy małym stoliku, tuż obok przeuroczego elfika
i starego marynarza. Żadna z marionetek nie wyglądała już sztucznie – wszystkie po raz kolejny wypełniało życie.

Świętowali razem pierwszy dzień świąt, Antoni i jego kukiełki, które niegdyś były ludźmi. Żadne
z nich zdawało się jednak nie pamiętać o tych odległych czasach. Ten sam nieodgadniony wyraz twarzy mieli teraz wszyscy.

Lalkarz tak naprawdę zdążył uzbierać całkiem sporą kolekcję. Doskonale pamiętał pierwszą marionetkę i pierwsze szczęśliwe święta.

Jego tato nie przywykł do okazywania mu swoich uczuć. W ogóle zdawał się nie przyzwyczaić do obecności Antoniego we własnym życiu. A Antoni zrozumiał to bardzo szybko.

Miał jednak sąsiada – miłego pana w starszym wieku, który raz zaprosił go do siebie
na święta. Chłopiec zgodził się niemal od razu. Jedli razem kolacje Wigilijną, śpiewali kolędy
i robili dokładnie to, co zazwyczaj robią rodziny w tym czasie. I… potem ów sąsiad nagle zamienił się w lalkę. Odkrycie jak to się stało, wcale nie trwało krótko.

Od tamtej chwili jednak Antoni nie był samotny. Miał przecież przy sobie swoją lalkę, którą
z upływem lat zaczął nazywać Papą Geraldem. Niedługo do Papy dołączyła wiedźma Fryderyka, mistrzyni sztuk magicznych, będąca niegdyś zacną sprzedawczynią w pobliskim sklepie.

Dobieranie lalek nie było wcale łatwe. Na przykład, o swoich pierwszych świętach bez Papy wolałby nie pamiętać.  A nie dalej jak jutro minie dokładnie pięć lat od tamtych wydarzeń.

Zaprosił do siebie przyzwoicie wyglądającą matkę i jej dwójkę uroczych dzieci. Przez chwilę był pewien, że idealnie pasują do nieżywych jeszcze lalek aniołków. Wpuścił ich do swojego wozu, podał herbatę, a sam udał się po sprawunki.

Doprawdy, głupi był z niego nastolatek.

Gdy wrócił, taszcząc ze sobą pierniki, karpia i garnek bigosu, które obiecali mu sąsiedzi
w zamian za pomoc w porządkach, zmroziło mu krew w żyłach.

Ręka Papy leżała na podłodze, a cała reszta w rękach przyszłych aniołków. Rozpaczliwie rzucił się
w ich stronę, wyrwał im Papę, by patrzeć jak z jego niewielkich oczu powoli znikają resztki życia. Zrozpaczony i przerażony zaczął płakać.

- Nie da się go naprawić? – spytała nieśmiało matka dzieci. – Pokryję wszystkie koszty, jeśli będzie trzeba…

- A czy gdybym to ja wyrwał rękę pani, to dałoby się naprawić?!

Wyrzucił całą trójkę, a sam resztę dnia spędził wyjąc niczym ranne zwierzę. Łzy nie mogły jednak przywrócić życia Papie. Nikt i nic nie mogło.

Lalkarz nie przestał zbierać kukiełek. Po prostu dobierał kandydatów nieco ostrożniej.

A potem spędzał z nimi święta.

Nie chciał być wtedy sam. I nie był… jego lalki towarzyszyły mu przez resztę życia.